سرایندهی رهایی ایران (یادنامهی عارف قزوینی) منتشر شد.
سرایندهی رهایی ایران (یادنامهی عارف قزوینی)
به اهتمام مهدی بهخیال
انتشارات نگاه
چاپ اول ۱۳۹۹
از مقدمهی مؤلف
دربارهی تاریخ مشروطیت تاکنون پژوهشهای بسیار و ارزشمندی انجام گرفته؛ اما تاریخ ادبیات مشروطه همچنان عرصهای فراخ و نکاویده است و آنچه در باب سرآمدان شعر و ادب آن روزگار مانند ملکالشعرای بهار، میرزادهی عشقی، ایرج میرزا، فرخی یزدی، نسیم شمال، علیاکبر دهخدا، لاهوتی و… به قلم آمده انگشتشمار بوده است. عارف قزوینی شاعر محبوب و مردمی عصر مشروطه نیز از این جریان برکنار نبوده و همین امر ضرورت تحقیق و اندیشه در این حوزه را ناگزیر کرده است.
عارف قزوینی در عمر کوتاهی که داشت پیشآمدهای مختلفی را از سر گذراند و با تمام ماجراها و پست و بلندیهایی که از محیط خانوادگی تا عرصهی سیاست و ادبیات خواسته یا ناخواسته برای او رخ داد از او شاعری یکّه و تنها ساخت و با آنکه بسیار مورد طعن و انکار سیاسیون عافیتجو و ادیبان سنتی بود؛ اما همواره و تا واپسین لحظات زندگی، وطنپرستی صادق و بیریا باقی ماند.
عارف دوره ی نوجوانی و جوانی خود را در دوران مظفرالدین شاه گذراند و با جهدی که در راه آزادی و مشروطه خواهی به خرج داد و مصائبی که دید، خود به تکهای از تاریخ مشروطه بدل شد. او در طول ۵۴ سال زندگی، راه های بسیار پیمود شعر ساخت، تصنیف سرود و آواز خواند، و حتی خوشنویسی کرد و سرانجام موسیقیشناس و تصنیفسازی برجسته گشت؛ تا آنجا که حتی مخالفان او چون بدین اقلیم میرسیدند سپر انداخته و بیچون و چند، او را تصنیفسازی درخشان میشمردند.
در مورد زندگی و آثار عارف در زمینه های اجتماعی، سیاسی، هنری و ادبی به تفصیل در مقالات پیشرو سخن گفته شده و تکرار آن در این مجال بایسته نیست.
مجموعه ی حاضر که حاصل قریب ۱۰ سال جستجو و تحقیق دربارهی عارف است انتخابیست از مقالات، گفتارها و گفت وگوهایی که درباره ی زندگی و سرودههای «یگانه شاعر ملّی ایران» طی ۸۰ سال گذشته در کتاب ها و نشریات مختلف ـاز دوران حیات عارف تاکنونـ منتشر شده است. البته با کسب اجازه از نویسندگان مقالات.
بخشی از مقالات که پیشتر به چاپ رسیده بدون تغییر و بخشی دیگر برای طبع در مجموعه ی حاضر توسط مؤلفان گرامی بازنگریسته شده و پاره ای دیگر برای نخستینبار است که در این یادنامه به طبع سپرده می شود. این گفتارها شامل بررسی زندگی، شعر و تصنیف های عارف، جایگاه عارف در شعر و ادب عصر مشروطه، مناسبات عارف با معاصران و دوستی ها و دشمنی های متقابل و از جمله عیان شدن آنچه به مخاصمه ی او و ایرج میرزا کشید، خاطراتی از مشاهیر که با او دوستی، مکاتبه یا حشر و نشر داشته اند، سرنوشت چاپ آثار عارف در دوران حیات و پس از مرگ، سوگ سروده هایی برای عارف و حتی تنها گفتار مکتوبی که از جیران ـخدمتکار با وفای عارفـ برجای مانده است.